H ποίηση Της Ελένης Νανοπούλου.
“Η μνήμη των γυμνών λέξεων”
performance metamatic:taf.
Αν το, διασκεδάζω (διασκεδάννυμι), σημαίνει διασκορπίζομαι , (εξ ου και τα «σπασμένα» σε μια διασκέδαση) αφού πρωτίστως τεμαχίστηκα στα εξ ων συνετέθην και το ψυχαγωγούμαι , ότι άγω την ψυχή σε πεδία παίδευσης μέσω τρόπων ιδιαίτερων ώστε να φτάσει στην η την αλήθεια- φως, απόψε ομολογώ ότι βρέθηκα σε δρώμενο που είχε τα στοιχεία-σκαλιά και των δυο όρων. Διότι ενώ τεμαχίστηκα και διασκορπίστηκα συγχρόνως μέσα από αυτήν την πρωτόγονη τελετουργία, το άλλο συστατικό της ανθρώπινης μου υπόστασης , διέσχισε την επώδυνη και κοπιαστική απόσταση, ώστε να διακρίνει την αλήθεια. Έχει γίνει αποδεκτό εν πολλοίς πως «Ο Άνθρωπος στον βαθμό που μετέχει στο σώμα, είναι σώμα, στον βαθμό που μετέχει στην ψυχή είναι ψυχή, χωρίς ποτέ όμως να παύει να είναι άνθρωπος» Απόψε έζησα αυτήν την αλήθεια με τις προεκτάσεις που απαιτούν και τα τρία μέρη. Σώμα-Άνθρωπος, Ψυχή-Άνθρωπος και Άνθρωπος! Και όπως όλες οι αλήθειες ήταν οδυνηρή. Διότι σε συντονισμό του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου (δημοσιογράφου-συγγραφέα) βήμα –βήμα η ομάδα «Σώμα με Σώμα» με τους: Πωλίνα Ευαγγέλου, Νίκο Γεωργίου, Γεωργία Μαυράκη, Σταυριάννα Μπαρμπίνη, Κωνσταντίνο Κουτρούλη, Δημήτρη Σταυρόπουλο και Ορέστη Σταυρόπουλο κάτω από την χρονοβόρα και επίπονη, διδασκαλία της παρουσίασης από τον Κωνσταντίνο Μίχο, με οδήγησαν στις δαιδαλώδεις διαδρομές που υποσχέθηκε η Ελένη Νανοπούλου να μας ταξιδέψει. Δηλαδή «Πώς εκφράζεται η σιωπή; Πώς η κραυγή γίνεται λέξη; Πώς η λέξη γίνεται φράση; Πώς η φράση γίνεται στίχος; Πώς ο στίχος γίνεται ποίημα; Όταν λείπει η φωνή πώς το σώμα μπορεί να απαγγείλει, να διαβάσει ένα ποίημα; Κι όταν η φωνή επανέρχεται πώς εκφράζει το ποίημα το σώμα;»
Παλιότερα είχα πει ( όπως και πολλοί άλλοι πιθανόν) «εν αρχή ην η ποίηση». Διότι το πρώτο φθόγγημα, η πρώτη προσπάθεια κωδικοποίησης της έκπληξης μπροστά στο ξαφνικό, της έκφρασης του φόβου στο ανεξήγητο, της ανάγκης του σώματος, της ανάγκης επικοινωνίας, μαζί με όλο το συναισθηματικό περιεχόμενο, και τον θαυμασμό-απορία της γεωγραφίας του χώρου, αποτελούσαν ποίηση. Συμπτυγμένη, ηφαιστειώδη, επικίνδυνη. Αυτή ακριβώς την σκέψη μου την είδα απόψε να υλοποιείται από μια ομάδα ανθρώπων, που επί ένα χρόνο εργάστηκαν πάνω σε αυτό. Στην δική μου ιδέα. Που μόνο δική μου δεν ήταν. «Αφού οι ιδέες υπάρχουν ως ρευστές ουσίες και συλλαμβάνονται κάτω από…προϋποθέσεις!»
Απόλαυσα λοιπόν την προσπάθεια, της ανάγκης να γίνει λέξη, μέσα από τα σώματα των χορευτών. Την ανάγκη της λέξης να βρει την άλλη λέξη . Την ανάγκη των φράσεων να δημιουργήσουν τα νοήματα τα πέραν των λέξεων και των μεμονομένων ερμηνειών τους . Την ανάγκη της προσπάθειας να γίνει λέξη. Και πιο πέρα είδα, σαν από το σώμα απουσιάζει η αρτιότητα, πως και ποιους η ψυχή μετέρχεται τρόπους ώστε να υποκαταστήσει τις ελλείψεις, ποιώντας ποίηση! Αν ψυχή και σώμα είχαν στεγανά, απ’ όπου δεν παρεισέφρυε η δυναμική του ενός πεδίου στο άλλο, θα ήταν όλα ευκολότερα. Θα μπορούσαν να καθοριστούν δράσεις και ενέργειες εναργώς. Στην περίπτωση μας όμως αγόμαστε και φερόμαστε ανάμεσα σε δυο δυνάμεις το ίδιο πιεστικές και γοητευτικές . Και ο άνθρωπος ως πεδίο άσκησης, υποφέρει οδυνηρά. Σπάνια υπάρχει απόφαση και δύναμη ώστε να ισορροπούν τα αντίθετα μας. Συνήθως οι άπειρες κλιμακώσεις της επιβολής του ενός η του άλλου στοιχείου (ψυχή-σώμα) επάνω στο ανθρώπινο στοιχείο , αλλά και οι διαφοροποιήσεις των ανθρώπινων αναγκών και σταθερών, δημιουργούν τέτοιο κλίμα πολέμου, που μόνο με την λέξη-κραυγή-ποίηση θα λυτρωθεί. Αυτή η κραυγή αυτή τη νύχτα θα με συντροφεύσει. Και δεν γνωρίζω για πόσες άλλες. Γιατί το σώμα πολλές φορές κραυγάζει τόσο στην ακινησία του όσο και στην κίνηση του. Το σώμα κραυγάζει τόσο με την αρτιμέλεια του όσο και με την ελλειπτικότητα του. Τόσο με την ομορφιά του, όσο και με την απουσία της. Γιατί το σώμα είναι η πρώτη φωνή, η πρώτη λέξη, η πρώτη ποίηση.
Έξοχε συντονιστή Γρηγόρη Χαλιακόπουλε, Ελένη Νανοπούλου, Κων. Μίχο και Ομάδα «Σώμα με σώμα» σας ευχαριστώ πολύ γιατί με αυτή την παρουσίαση, δίνετε ελπίδες! Υπάρχει ποίηση. Υπάρχει χορός. Υπάρχει έκφραση. Υπάρχει δράση. Υπάρχει όραμα. Άρα υπάρχει Μέλλον.
“Η μνήμη των γυμνών λέξεων”
performance metamatic:taf.
Αν το, διασκεδάζω (διασκεδάννυμι), σημαίνει διασκορπίζομαι , (εξ ου και τα «σπασμένα» σε μια διασκέδαση) αφού πρωτίστως τεμαχίστηκα στα εξ ων συνετέθην και το ψυχαγωγούμαι , ότι άγω την ψυχή σε πεδία παίδευσης μέσω τρόπων ιδιαίτερων ώστε να φτάσει στην η την αλήθεια- φως, απόψε ομολογώ ότι βρέθηκα σε δρώμενο που είχε τα στοιχεία-σκαλιά και των δυο όρων. Διότι ενώ τεμαχίστηκα και διασκορπίστηκα συγχρόνως μέσα από αυτήν την πρωτόγονη τελετουργία, το άλλο συστατικό της ανθρώπινης μου υπόστασης , διέσχισε την επώδυνη και κοπιαστική απόσταση, ώστε να διακρίνει την αλήθεια. Έχει γίνει αποδεκτό εν πολλοίς πως «Ο Άνθρωπος στον βαθμό που μετέχει στο σώμα, είναι σώμα, στον βαθμό που μετέχει στην ψυχή είναι ψυχή, χωρίς ποτέ όμως να παύει να είναι άνθρωπος» Απόψε έζησα αυτήν την αλήθεια με τις προεκτάσεις που απαιτούν και τα τρία μέρη. Σώμα-Άνθρωπος, Ψυχή-Άνθρωπος και Άνθρωπος! Και όπως όλες οι αλήθειες ήταν οδυνηρή. Διότι σε συντονισμό του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου (δημοσιογράφου-συγγραφέα) βήμα –βήμα η ομάδα «Σώμα με Σώμα» με τους: Πωλίνα Ευαγγέλου, Νίκο Γεωργίου, Γεωργία Μαυράκη, Σταυριάννα Μπαρμπίνη, Κωνσταντίνο Κουτρούλη, Δημήτρη Σταυρόπουλο και Ορέστη Σταυρόπουλο κάτω από την χρονοβόρα και επίπονη, διδασκαλία της παρουσίασης από τον Κωνσταντίνο Μίχο, με οδήγησαν στις δαιδαλώδεις διαδρομές που υποσχέθηκε η Ελένη Νανοπούλου να μας ταξιδέψει. Δηλαδή «Πώς εκφράζεται η σιωπή; Πώς η κραυγή γίνεται λέξη; Πώς η λέξη γίνεται φράση; Πώς η φράση γίνεται στίχος; Πώς ο στίχος γίνεται ποίημα; Όταν λείπει η φωνή πώς το σώμα μπορεί να απαγγείλει, να διαβάσει ένα ποίημα; Κι όταν η φωνή επανέρχεται πώς εκφράζει το ποίημα το σώμα;»
Παλιότερα είχα πει ( όπως και πολλοί άλλοι πιθανόν) «εν αρχή ην η ποίηση». Διότι το πρώτο φθόγγημα, η πρώτη προσπάθεια κωδικοποίησης της έκπληξης μπροστά στο ξαφνικό, της έκφρασης του φόβου στο ανεξήγητο, της ανάγκης του σώματος, της ανάγκης επικοινωνίας, μαζί με όλο το συναισθηματικό περιεχόμενο, και τον θαυμασμό-απορία της γεωγραφίας του χώρου, αποτελούσαν ποίηση. Συμπτυγμένη, ηφαιστειώδη, επικίνδυνη. Αυτή ακριβώς την σκέψη μου την είδα απόψε να υλοποιείται από μια ομάδα ανθρώπων, που επί ένα χρόνο εργάστηκαν πάνω σε αυτό. Στην δική μου ιδέα. Που μόνο δική μου δεν ήταν. «Αφού οι ιδέες υπάρχουν ως ρευστές ουσίες και συλλαμβάνονται κάτω από…προϋποθέσεις!»
Απόλαυσα λοιπόν την προσπάθεια, της ανάγκης να γίνει λέξη, μέσα από τα σώματα των χορευτών. Την ανάγκη της λέξης να βρει την άλλη λέξη . Την ανάγκη των φράσεων να δημιουργήσουν τα νοήματα τα πέραν των λέξεων και των μεμονομένων ερμηνειών τους . Την ανάγκη της προσπάθειας να γίνει λέξη. Και πιο πέρα είδα, σαν από το σώμα απουσιάζει η αρτιότητα, πως και ποιους η ψυχή μετέρχεται τρόπους ώστε να υποκαταστήσει τις ελλείψεις, ποιώντας ποίηση! Αν ψυχή και σώμα είχαν στεγανά, απ’ όπου δεν παρεισέφρυε η δυναμική του ενός πεδίου στο άλλο, θα ήταν όλα ευκολότερα. Θα μπορούσαν να καθοριστούν δράσεις και ενέργειες εναργώς. Στην περίπτωση μας όμως αγόμαστε και φερόμαστε ανάμεσα σε δυο δυνάμεις το ίδιο πιεστικές και γοητευτικές . Και ο άνθρωπος ως πεδίο άσκησης, υποφέρει οδυνηρά. Σπάνια υπάρχει απόφαση και δύναμη ώστε να ισορροπούν τα αντίθετα μας. Συνήθως οι άπειρες κλιμακώσεις της επιβολής του ενός η του άλλου στοιχείου (ψυχή-σώμα) επάνω στο ανθρώπινο στοιχείο , αλλά και οι διαφοροποιήσεις των ανθρώπινων αναγκών και σταθερών, δημιουργούν τέτοιο κλίμα πολέμου, που μόνο με την λέξη-κραυγή-ποίηση θα λυτρωθεί. Αυτή η κραυγή αυτή τη νύχτα θα με συντροφεύσει. Και δεν γνωρίζω για πόσες άλλες. Γιατί το σώμα πολλές φορές κραυγάζει τόσο στην ακινησία του όσο και στην κίνηση του. Το σώμα κραυγάζει τόσο με την αρτιμέλεια του όσο και με την ελλειπτικότητα του. Τόσο με την ομορφιά του, όσο και με την απουσία της. Γιατί το σώμα είναι η πρώτη φωνή, η πρώτη λέξη, η πρώτη ποίηση.
Έξοχε συντονιστή Γρηγόρη Χαλιακόπουλε, Ελένη Νανοπούλου, Κων. Μίχο και Ομάδα «Σώμα με σώμα» σας ευχαριστώ πολύ γιατί με αυτή την παρουσίαση, δίνετε ελπίδες! Υπάρχει ποίηση. Υπάρχει χορός. Υπάρχει έκφραση. Υπάρχει δράση. Υπάρχει όραμα. Άρα υπάρχει Μέλλον.
