ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ

Τι θέαμα κι αυτό
να βλέπεις τόσους όμορφους
μεσ' τις στολές τους
ατσαλάκωτες
πόρπες αστραφτερές
κουμπιά-επωμίδες
ζώνες και άρβυλα 
από δέρμα ακριβό
και όπλα
καλογυαλισμένα κι έτοιμα
Όσο για τον βηματισμό
βαρύς κι αντρίκιος

Κι εμείς...
κραυγές- συνθήματα - ιαχές
Κι ύστερα Μπαμμμμ
κι η λεωφόρος 
γέμισε με λιποτάκτες
τον στόχο που έχασαν.

"Πατρίδα, Ιδέα, Ιερό;
για τον μισθό
στήσαμε στράτευμα σωστό
Μα ως εδώ.
Παρέξω πάμε
όπου τροφή
και πλούτο αρκετό παρέχουν
σε Ευπάτριδες του είδους μας"


Και σκέπτομαι
- με τας ασπίδας ερριγμένας σε αταξία -
ο φόβος πόσο εύκολα
μ΄άφθαστη τεχνική
τόσους δειλούς 
μ' ανύπαρκτες ιδιότητες ενέδυσε.

το Ακριβο φάρμακο

Σαν κάτοικος οικήματος σαθρού
φορώ επάνω μου
τις ραγισιές του χρόνου
και κατεβαίνω 
όπου κατοικούν
οι τελευταιοι μάρτυρες.

Φημολογείται πως ξεχάστηκε
ανάμεσα στα πλάσματα Του
μια μέρα θέλησε να τα συνδράμει
κι έγινε λεία τους
και φάρμακο ακριβό.
Ίδια μ' εκείνους άπιστη
σ' αυτό ελπίζω που θα πω
κάποιο κομμάτι Του ν' απόμεινε
τις ραγισιές να μου συρράψει
γιατ' ειν' βαθειές
κι η ερημιά σαν έρχεται
εμπόδιο δεν συναντά
να  φτάσει στη καρδιά μου

ΘΕΟΣ

 
Σε φλόγα ερωτική
συχνά μεταμορφώνεσαι
Μετά σκιά κραυγάζουσα
πάθη και κολασμούς
Άλλοτε 
κήπος ομιλών
συνομωσίες νυχτερινές 
Ή λεωφόρος
π' απορροφά διαβάτες
στην  ρευστοτάτη πίσσα της
Κάποτε πόλεμος
  με οβίδες φυτεμένες στο μυαλό
Ειρήνη επίσης 
μ' αδιέξοδα
κοντά-κοντά χαρακωμένη
Κι ύστερα κίνηση, παύση, αριθμός
και  πάντα επικίνδυνος
ανάερος ουρανός
Μα εγώ 
Σε προτιμώ κορμί
υγρό κι αποκαμένο μετά τον έρωτα.

ΜΟΙΧΑΛΙΔΑ

Στην τρυφερή μασχάλη σου
απόψε λέω
μια χούφτα  ν' αποθέσω
το βιος μου όλο
δυο στίχους πέντε έρωτες
και τη ζωή μου
που μ' ένα θάνατο νυχτόβιο
κι επίμονο
απατούσα.

Να σε γεννησω

Κι αν δεν υπήρξες
θα σε γεννήσω απ' την αρχή
τυμβωρύχοι ερώτων
κι ιεροφάντες
κάτι να βρούν
από την ιστορία μας...

Ο δειλος βασιλιας

"Φοβάμαι άλλη
στιγμή βραδυπορίας"
είπε
κι άφησε
έναν ιππέα να τον σύρει
εκτός μάχης
Ξέχασε μόνο
τη Βασίλισσα του
σ' ένα πεδίο εκτός χρόνου
όπου αμετανόητοι ονειρευτές
μαίνονταν γι’ αυτήν
μάχες παράτολμες.

Ο καθρεφτης

Με βλέπω στον καθρέφτη μου
ωραίο, αδιάφορο και επαρκη
δίπλα η ιστορία 
ρυάκι κυλά
κι εγώ δεν θέλω
τις μαροκέν παντούφλες μου
να βρέξω
Άφησε, λέω
σαν γίνει ποταμός μπορεί,
(μπορεί και όχι)
μα θάλασσα σαν γίνει 
να δεις τι καπετάνιος 
πολυπράγμων θα φανώ!

ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Τελευταια φορά
πλέγμα μεταλλικό
τη σκιά του θα ρίξει
καρδιάς και μυαλού μεταξύ
Απισχνασμένος  ολικώς
θα ρρρρρεεεεύυυσσω
απ' το καλούπι σας εξω
ν' ανατραφώ απ΄την αρχή
Επαναστατης
στους κάδους της πόλης.

ΦΥΛΑΞΟΥ ΑΠ΄ΤΑ ΣΦΙΓΜΕΝΑ ΣΤΟΜΑΤΑ

Τα δόντια τους
μάγια θανάτου τάκαναν
και τα κατάπιαν
Γι αυτό Φυλάξου
απ' τα σφιγμένα στόματα