Τόσες τα χέρια μου
πολλές
αγγίξαν απουσίες
που είπα πως θάπεφταν
νεκρά
Κι όμως
κάθε βραδιά
στεφάνι πλέκω δάφνινο
και σαν εκείνος
δίπλα μου ανασαίνει
"Δοξάζω σε" του λέω ψιθυριστά
κι αποχωρεί.
Τι ανόητος που πιάνεται
σαν όλους!
Με μια καλή κουβέντα
τον τυλίγεις
σε σάβανο αναβολής!
