Τι όμορφο που πάντα
σ' αβολους δρόμους
βράχια σκληρά
κι άγονη γη
κάτι μιλάει για ζωή
και ζωγραφίζει μέρες δοξαστικές!

Δειλια

Η Ανοιξη απλώνεται
ως την φωτιά
κι εσύ αργά
με λέξεις κόκκινες
ολόκαρδες ντυμένος
ειρωνικός με το φιλί
έντρομος με τον έρωτα
αποχωρείς.......

η ευτυχια μας....

Τα Σαββατόβραδα
δεν υπογράψανε ποτέ
την ευτυχία μας

Συνήθως εξαγίαζε
ημέρες άσημες
διόλου γιορτινές ...

ΑΓΑΠΗ

Εγώ
είμαι το μισοτελειωμένο ποιήμα
Ποτέ
την τελευταία λέξη δεν θα πω
Νάχεις ορίζοντα
να ονειρευτείς ....

ΕΡΑΣΤΗ ΜΟΥ

Καμμιά φθορά
τον θρίαμβο της ομορφιάς σου
ν΄ανακόψει δεν μπορεί
όσο σ' έγρήγορση
τηνε κρατω
στην φαντασία μέσα
εραστή μου

Νυχτερινός επισκέπτης ο θάνατος

Τόσες τα χέρια μου
πολλές
αγγίξαν απουσίες
που είπα πως θάπεφταν
νεκρά

Κι όμως
κάθε βραδιά
στεφάνι πλέκω δάφνινο

και σαν εκείνος
δίπλα μου ανασαίνει
"Δοξάζω σε" του λέω ψιθυριστά
κι αποχωρεί.

Τι ανόητος που πιάνεται
σαν όλους!
Με μια καλή κουβέντα
τον τυλίγεις
σε σάβανο αναβολής!

ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ

Τι όμορφα που ακούγεται
μεσ΄το γυμνό κεφάλι μου
τούτη η λύση
για τον σύσσωμο καημό

Λένε κρεμάλες
ειν΄αρκετό να στήσουμε
για να τελειώνουμε
με  των σελίδων τις υποσχέσεις
κι  όσους μαζί
τα στηθη  αφήσαν ανοικτά
χωράφια αρώσιμα
ελπίδας!

ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ

…..Που πραγματεύεται με ποιον τρόπο ο πόλεμος, ο έρωτας και οι κοινωνικές αντιθέσεις, επιδρούν στις ανθρώπινες σχέσεις και σε καθένα πρόσωπο χωριστά.
Διαδραματίζεται στο Παλέρμο γύρω στο τέλος του 1900, αλλά ο απόηχος των αγώνων των Σικελών κατά της ενοποίησης του Γαριβάλδη, είναι ακόμη ζωντανός, σαν μνήμες στους γόνους, σαν εμπειρίες καυστικές στους μεγαλύτερους, που βέβαια θα καθορίσουν τα κληροδοτήματα τους τα ιδεολογικά, πολιτισμικά, η καθαρώς υλικά, στις νεότερες γενιές.
Ο Λομπάρντι, στρατιωτικός καριέρας, βόρειος, ενωτικός, καταλήγει στο Παλέρμο υψηλόβαθμος, όπου και θα ψάξει την «Άμωμη μήτρα» που θα δώσει την επόμενη γενιά των φυλάκων της τάξης. Θα γνωρίσει την Ροζαλία, θυγατέρα ανήλικη πλούσιου Πανορμίτη, ανθενωτικού και θα την ερωτευτεί. Η Ροζαλία ατίθαση μοναχοκόρη, θα εμπλακεί σε περιπέτειες με χωρικούς που εξεγείρονται, με αναρχικούς που πυρπολούν η πυρπολούνται και θα μαθητεύσει την ζωή και τον έρωτα σε διαφορετικά στρατόπεδα, γυρεύοντας μέσα της, αλλά και στην ματιά των άλλων, την Νέα Γυναίκα (που θα κάνει την εμφάνιση της τον εικοστό αιώνα). Το αναρχικό κίνημα στην υφ-έρπουσα κινητικότητα του, ο σοσιαλισμός ως θεωρίες, ο ναζισμός να επωάζεται, και με ένα Παλέρμο-ορεκτικό λόγω θέσης, που ενώ θα δείχνει ότι αποτελεί παθητικό σκηνικό, θα αποτυπώνει, θα εξαναγκάζει η θα καθορίζει ζωές, μοίρες, προθέσεις…. Με στοιχεία ιστορικά, με μύθους που λέγονται από στόμα σε στόμα για τους ήρωες των αγώνων, και με την ταυτότητα του αφηγητή, επεδίωξε και έγινε ένα συναρπαστικής δράσης ανάγνωσμα.

ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Άσε το σώμα
με κορμί να σου σκεπάσω
το νου σου ιδεογράμματα
Άσε την πίστη σου να θαψω
σε ιστορίες ανθρώπων
Κι ύστερα
σιωπηλές συμπτώσεις να ζωγραφίσω
ονείρων
μέσ΄τα μάτια σου
Μετά...
μετά που θα κοσμώ
με παραστάσεις Αχερούσειες 
την κοιλιά σου
μην έρθεις 
μ΄ένα κάτοπτρο να με εμπαίξεις.
Στον άξονα σου
ν' άποσυντεθώ παρακαλώ
σπλάχνο να γίνω σου απ΄αρχής
κι αντίδοτο
θανάτου και ζωής....

Η προικα που μοιραζεται.....

Ειναι που ο καιρός.....

Επιθυμώ μιαν έκπληξη
κάτι σαν επανάσταση να πω
Μα ο καιρός γλυκαίνει
χώνει τα χέρια του
ψαχουλευτά στο σώμα μου
τις ηθικές μου μαλακώνει
να εμπιστεύομαι αγνώστους
με παρακινεί
κι εγω διστάζω
Εναν χειμώνα πέρασα
επιθυμώντας μια έκπληξη
κάτι σαν επανάσταση
Με κούρασε αυτό
βλέπεις δεν βρήκα
έναν ακόμα
να δυναμώσει τ΄όνειρο....
Είναι που κι ο καιρός γλυκαίνει....

η μνημη των αλογων

Τ' 'αλογα απόψε
Θυμήθηκαν λευκά οροπέδια
τις χαίτες απ΄την ελπίδα μου
αφαίρεσαν
σαν χείλη
στερημένα από φιλί
Με τις οπλές ανοίξανε
νέους ορίζοντες
σε εξαίσιες χαραυγές
και μ' άφησαν
με στείρα χέρια
τις αποστάσεις να διπλώνω
στο λίγο φως
που ξενυχτά μαζί μου.

ΠΟΛΗ ΜΟΥ

Πόλη
Μη κλαις
Περίμενε
Η απουσία σου
Ανάξιων επινόηση
Βρυχάσαι
Κι ας σιωπάς
Με μια σιωπή που κόβει
σκότη......

ΜΗ ΘΥΜΗΘΕΙ....

Πράος άνεμος
μεγαλώνει στο σπίτι μας
τον θρέφω υπομονή
κι αίμα απ΄την ελευθερία μου
Να γίνει ήπιος
με καρτερία
και καλόβολο μειδίαμα.
Μη θυμηθεί
την μήτρα την Υφαίστεια
που τον γέννησε
και κατακάψει τη φτωχή γενιά μου
την σαβανωμένη......

υπερθετικος του Θείου

Αχ...........
πόσο ψέλλισα φτερά
με ικεσίες επίμονες
θνητή εγώ
του Θείου υπερθετικούς
να ξεφυλλίσω
τόλμησα
 

Φωνάζω
και κωφεύεις
δέντρο πυρπολημένο
σε εδάφη άγονα

Πολύ υγρό
σου δείχνει το τοπίο μου
και καρποφόρο αβάσταχτα
να το σηκώσεις

Παγιδευμένος
σύρριζα στο χώμα σου
ποιο χρέος ξεπληρώνεις
αγνοώ

Μα την Ανάσταση
του νεου Απρίλη
δεν μπορείς
Να διαψεύσεις

H ποίηση Της Ελένης Νανοπούλου.

“Η μνήμη των γυμνών λέξεων”
performance metamatic:taf.

Αν το, διασκεδάζω (διασκεδάννυμι), σημαίνει διασκορπίζομαι , (εξ ου και τα «σπασμένα» σε μια διασκέδαση) αφού πρωτίστως τεμαχίστηκα στα εξ ων συνετέθην και το ψυχαγωγούμαι , ότι άγω την ψυχή σε πεδία παίδευσης μέσω τρόπων ιδιαίτερων ώστε να φτάσει στην η την αλήθεια- φως, απόψε ομολογώ ότι βρέθηκα σε δρώμενο που είχε τα στοιχεία-σκαλιά και των δυο όρων. Διότι ενώ τεμαχίστηκα και διασκορπίστηκα συγχρόνως μέσα από αυτήν την πρωτόγονη τελετουργία, το άλλο συστατικό της ανθρώπινης μου υπόστασης , διέσχισε την επώδυνη και κοπιαστική απόσταση, ώστε να διακρίνει την αλήθεια. Έχει γίνει αποδεκτό εν πολλοίς πως «Ο Άνθρωπος στον βαθμό που μετέχει στο σώμα, είναι σώμα, στον βαθμό που μετέχει στην ψυχή είναι ψυχή, χωρίς ποτέ όμως να παύει να είναι άνθρωπος» Απόψε έζησα αυτήν την αλήθεια με τις προεκτάσεις που απαιτούν και τα τρία μέρη. Σώμα-Άνθρωπος, Ψυχή-Άνθρωπος και Άνθρωπος! Και όπως όλες οι αλήθειες ήταν οδυνηρή. Διότι σε συντονισμό του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου (δημοσιογράφου-συγγραφέα) βήμα –βήμα η ομάδα «Σώμα με Σώμα» με τους: Πωλίνα Ευαγγέλου, Νίκο Γεωργίου, Γεωργία Μαυράκη, Σταυριάννα Μπαρμπίνη, Κωνσταντίνο Κουτρούλη, Δημήτρη Σταυρόπουλο και Ορέστη Σταυρόπουλο κάτω από την χρονοβόρα και επίπονη, διδασκαλία της παρουσίασης από τον Κωνσταντίνο Μίχο, με οδήγησαν στις δαιδαλώδεις διαδρομές που υποσχέθηκε η Ελένη Νανοπούλου να μας ταξιδέψει. Δηλαδή «Πώς εκφράζεται η σιωπή; Πώς η κραυγή γίνεται λέξη; Πώς η λέξη γίνεται φράση; Πώς η φράση γίνεται στίχος; Πώς ο στίχος γίνεται ποίημα; Όταν λείπει η φωνή πώς το σώμα μπορεί να απαγγείλει, να διαβάσει ένα ποίημα; Κι όταν η φωνή επανέρχεται πώς εκφράζει το ποίημα το σώμα;»
Παλιότερα είχα πει ( όπως και πολλοί άλλοι πιθανόν) «εν αρχή ην η ποίηση». Διότι το πρώτο φθόγγημα, η πρώτη προσπάθεια κωδικοποίησης της έκπληξης μπροστά στο ξαφνικό, της έκφρασης του φόβου στο ανεξήγητο, της ανάγκης του σώματος, της ανάγκης επικοινωνίας, μαζί με όλο το συναισθηματικό περιεχόμενο, και τον θαυμασμό-απορία της γεωγραφίας του χώρου, αποτελούσαν ποίηση. Συμπτυγμένη, ηφαιστειώδη, επικίνδυνη. Αυτή ακριβώς την σκέψη μου την είδα απόψε να υλοποιείται από μια ομάδα ανθρώπων, που επί ένα χρόνο εργάστηκαν πάνω σε αυτό. Στην δική μου ιδέα. Που μόνο δική μου δεν ήταν. «Αφού οι ιδέες υπάρχουν ως ρευστές ουσίες και συλλαμβάνονται κάτω από…προϋποθέσεις!»
Απόλαυσα λοιπόν την προσπάθεια, της ανάγκης να γίνει λέξη, μέσα από τα σώματα των χορευτών. Την ανάγκη της λέξης να βρει την άλλη λέξη . Την ανάγκη των φράσεων να δημιουργήσουν τα νοήματα τα πέραν των λέξεων και των μεμονομένων ερμηνειών τους . Την ανάγκη της προσπάθειας να γίνει λέξη. Και πιο πέρα είδα, σαν από το σώμα απουσιάζει η αρτιότητα, πως και ποιους η ψυχή μετέρχεται τρόπους ώστε να υποκαταστήσει τις ελλείψεις, ποιώντας ποίηση! Αν ψυχή και σώμα είχαν στεγανά, απ’ όπου δεν παρεισέφρυε η δυναμική του ενός πεδίου στο άλλο, θα ήταν όλα ευκολότερα. Θα μπορούσαν να καθοριστούν δράσεις και ενέργειες εναργώς. Στην περίπτωση μας όμως αγόμαστε και φερόμαστε ανάμεσα σε δυο δυνάμεις το ίδιο πιεστικές και γοητευτικές . Και ο άνθρωπος ως πεδίο άσκησης, υποφέρει οδυνηρά. Σπάνια υπάρχει απόφαση και δύναμη ώστε να ισορροπούν τα αντίθετα μας. Συνήθως οι άπειρες κλιμακώσεις της επιβολής του ενός η του άλλου στοιχείου (ψυχή-σώμα) επάνω στο ανθρώπινο στοιχείο , αλλά και οι διαφοροποιήσεις των ανθρώπινων αναγκών και σταθερών, δημιουργούν τέτοιο κλίμα πολέμου, που μόνο με την λέξη-κραυγή-ποίηση θα λυτρωθεί. Αυτή η κραυγή αυτή τη νύχτα θα με συντροφεύσει. Και δεν γνωρίζω για πόσες άλλες. Γιατί το σώμα πολλές φορές κραυγάζει τόσο στην ακινησία του όσο και στην κίνηση του. Το σώμα κραυγάζει τόσο με την αρτιμέλεια του όσο και με την ελλειπτικότητα του. Τόσο με την ομορφιά του, όσο και με την απουσία της. Γιατί το σώμα είναι η πρώτη φωνή, η πρώτη λέξη, η πρώτη ποίηση.
Έξοχε συντονιστή Γρηγόρη Χαλιακόπουλε, Ελένη Νανοπούλου, Κων. Μίχο και Ομάδα «Σώμα με σώμα» σας ευχαριστώ πολύ γιατί με αυτή την παρουσίαση, δίνετε ελπίδες! Υπάρχει ποίηση. Υπάρχει χορός. Υπάρχει έκφραση. Υπάρχει δράση. Υπάρχει όραμα. Άρα υπάρχει Μέλλον.

ΕΡΩΤΑΣ

Εσύ κι εγώ
ψηλώσαμε τη νύχτα
τον χρόνο  θάβοντας
στη σάρκα μας
βαθειά