Μάτια μου
που δεν στέριωσα στο βλέμμα σας
σ' αράδες στίχων σας εγέννησα
και σε νεροσυρμές
όπου απλώναμε τα όνειρα
φτερά ν΄ασπρίσουν
Κι έρχεστε τώρα
πριν το χνούδι από το μάγουλο
καλοφιλήσω
να πείτε πως τάχα δεν υπήρξατε
παιδιά μου;
Μα τοτε πως τα δάκρυα
στα σπλάχνα μου απαγγειάζουν
σαν να ξέρουν;
