Η ρωγμή που ανοίχτηκε στην μεμβράνη προστασίας της εκείνη τη στιγμή και μεγάλη ήταν και θόρυβο έκανε. Σαν να σκίστηκε ένα χοντρό χαρτόνι στο μυαλό της μέσα και βούϊξαν τα τοιχώματα του κρανίου της.
Όρμησαν εικόνες, άνθρωποι, φωνές, γάτες όλων των διασταυρώσεων, όχλος, καράβια που για πανιά είχαν αντρικά πουκάμισα, τραγούδια που μοιρολογούσαν χαμένες ρίζες, ένοπλους έφιππους όμορφους και φονικούς, αντάρτες των πόλεων και χωρικούς και κείνον τον άπιστο να παίζει παιχνίδια ερωτικά στους στάβλους με την ωραία επαναστάτρια. Κι ύστερα το φιλί μπροστά στο S. Saverio και η φωνή του «Κάθε Τετάρτη» κι αυτή η φωνή να σβήνει από την μνήμη νεκρούς που περνούσαν από μπρος της κουβέρτες σκεπασμένοι, να σβήνει τους τραυματίες που ουρλιάζανε πόνο, να σβήνει τις γυναίκες που την προσβάλλανε φωνάζοντας την ρουφιάνα και άτιμη και προδότρα της γης της… όλα να τα σβήνει γιατί «Κάθε Τετάρτη» θα ήταν αυτός που θα έδινε άλλη αξία στα γεγονότα.
