Κανένας δεν μπορεί να διαχειριστεί το κλάμα του. Τον πόνο του κανείς. Τον χωρισμό, τον θάνατο, την φτώχεια. Τουλάχιστον στην πρώτη τους μεγάλη έκρηξη, βρίσκεται αμήχανος. Μετά όμως γιέμου αγαπημενε, η ζωή, το ένστικτο, η δύναμη, η συμπαντικη οικονομία, οπλίζει, δυναμώνει, εμφυσά.Κι εκεί αρχίζει ο μέγας άνισος κι αμφίρροπος αγώνας. Με Φονο, Πόνο, πόλεμο.
Η
Με χρωστήρα, με κοπίδι, πέννα, σμίλη, όρχηση.
διασώστης εαυτού και αλλήλων. Κι αν προς στιγμη αμφέβαλες η αμφιβάλλεις πάντα η φωνη η σιγανη (μυαλό, ένστικτο, δύναμη, συμπαντικη οικονομία;) θα ψυθιρίζεi:
Άξιε εσύ. Μητε ουρανο η θάλασσα, μήτε στοιχεία, στοιχειά και άνωθεν βουλήσεις να μελετάς το θάρρος σου σαν χάνεις .
Γιατί μικρότερος θα νοιώσεις και θα σβησεις. Στρέψε τα μάτια μέσα σου. Γύρω από σένα συσπειρώσου. Συνεχιστή του γένους των θαυμάτων.
Θαύμα εσύ ιδιαίτερο κι απόλυτα μοναδικο, την όμορφη σου ύπαρξη εκτίμησε και χαίρου. Μονο σαν δυναμώσεις αρκετά, και περπατήσεις πάλι ακμαίος μπορείς, πάνω, δωθε, κειθε, τα μεγαλα θαυμαστά να ατενίσεις. Τοτε αυτό ωφέλιμο θα σου σταθεί γιατί την έπαρση θα εμποδίσει. Ως τότε όμως, και κλάψε και ανατεναξε μα ρίψασπις ποτέ μη Γινεις. Πολεμιστες ζητά η ζωη. Και γω ανδρειους γιους αναθρεψα.
