Ας γείρω κι άλλο
κι ας συρρικνωθώ
για τούτο το πουκάμισο
χρόνια μετά
π'ακόμα επίμονα
τη μαύρη τρύπα φωσφορίζει και το αίμα
κι από θυμό ξεχωριστά
να με κρατάει χώρια του
αποφασίζει.
Γιατί ήμουν ανεκτίμητος
υπερμεγέθης τοτε
και πλατύς
δεν με αγγίζαν σήματα
κι αμπέχωνα πολεμικά δεν με χωρούσαν.
Κι ερχομαι τώρα εδώ
χρόνια μετά
σκυφτός
το σώμα που εκφύλισε ο χρόνος
να προσαρμοζω
να στρίβω, να σβαρνίζω, να ωθώ
σ' ενα πουκάμισο παλιό
που με αρνείται
Καθώς εγώ τ' αρνήθηκα
σαν μάχες μαίνονταν παντού....
