Με χίλια κόκκινα πανιά
θα σε καρφώσω Ελευθερία
ωσάν σκαρί Οδύσσειο
να σε θωρώ -σαν έρχεσαι-
απ΄τον ναό του Απόλλωνα
παλινοστούσα
κι επιεικη με μας
που σ΄αναγκάσαμε σ΄αποδημία...
Έβαψα χτες τους τοίχους μου
ποιήματα
και σπασμένα κάγκελα
Τη γεωγραφία μιας επανάστασης
ανάστησα
σε χρώμα νυχτολούλουδου
Τώρα κάθομαι και εισπνέω
τη μέρα που έρχεται........
Μας στέρησαν την Άνοιξη
και Θέρος δεν είδαμε.
Μιας στιγμής σιωπή ας κρατήσουμε
για τις χαμένες συγκομιδές
κι ας χυθούμε σύσσωμοι
στο μεγάλο ποτάμι
της ελπίδας.
Όταν κοιμάσαι
όλα τα κρίματα σου
απαλά ξεπλένονται
Είναι που ο ύπνος συμμαχεί
με τα υπόγεια νερά της Κασταλίας
και ήμερήσιο γνέθουν
λεπτό χιτώνα
την αθώωση σου...