ΚΑΙ ΝΑ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ - ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ

ΚΑΛΟ ΠΗΓΑΙΜΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ ΦΡΑΝΚΟ! FRANCO CORLIANO ENCARDIA ANDRA MOU PAEI

Σπάζοντας τα δεσμά της νεύρωσης...της Βενης Παπαδημητρίου.

Λεμεσου Μαρια Όσο στέρεη στέκω άλλο τόσο χάσκω στο κενό σαν σπίτι που ξεκίνησαν να το γκρεμίζουν και στη μέση μετανιώσαν… Νύχτα ώρα τέσσερις που τέλειωσα το βιβλίο της Βένης όταν έπεσα επάνω στους στίχους της φίλης Μαρίας Λεμεσού.( https://www.facebook.com/mxinaridoy?fref=ts Και ευθύς σκέφτηκα πως δυο αγαπημένες κυρίες την ίδια αίσθηση του «ημιτελούς» την δίνανε η μια σε τέσσερις στίχους και η δεύτερη σε ένα ημερολόγιο εσωτερικής πάλης. Γιατί το βιβλίο της Βένης Παπαδημητρίου, θεωρώ πως δεν είναι άλλο παρά η καταγραφή της πάλης της με τον βαθύτερο της εαυτό. Αυτό που οι γιατροί ονομάζουν νεύρωση. Δεν είχα διαβάσει κάτι παρόμοιο. Ίσως οι καταστάσεις λίγο ως πολύ να είναι γνωστές, (όπως και οι ιστορίες αγάπης που κατά κόρον γράφονται) μα άλλο να τις «τυχαίνεις» εκ του ασφαλούς, και άλλο να έρχεσαι πρόσωπο, να ανοίγεσαι, να επιτρέπεις να παρεισφρήσουν στον δικό σου βαθύ εαυτό, και τελικά να σε αλώνουν με την δύναμη τους, κάνοντάς σε για λίγο (η πολύ) συμμέτοχο στον μοναχικό και άγριο αυτό αγώνα. Διότι αυτό κατάλαβα πως είναι η ζωή σε όποιον του έχει «λάχει» η προίκα αυτή. Ένας άγριος αγώνας επιβίωσης. «Εγώ κι ο φόβος γίναμε ένα» διαβάζω. Και διορθώνω αυτό που έγραψα παραπάνω: Μοναχικός και άγριος αγώνας. με τον φόβο. Αυτός είναι που διατρέχει όλο το βιβλίο. Από σειρά σε σειρά, από σελίδα σε σελίδα, ο φόβος γίνεται σφίξιμο, ιδρώτας, πονοκέφαλος. Γίνεται τρόμος, απεχθάνεται τον συνωστισμό, την ώρα που νυχτώνει, τις ώρες του χωρισμού. Μισεί το άγνωστο εύρος, τους μακρούς δρόμους, τα φανάρια, τις αφετηρίες, τα τέρματα. Επιθυμεί οι διαδρομές να πλησιάζουν στο τέρμα τους και λαχταρά το τέρμα ως σημείο εκκίνησης νέων διαδρομών. Γιατί ο δρόμος είναι η λύση. Έτσι δείχνει. Έτσι πιστεύει. Διότι ο δρόμος είναι ο τρόπος. Που θα εμποδίσει να χαμηλώσει και να κοιτάξει βαθειά μέσα στις πληγές που κουβαλά. Και που δεν γιατρεύονται όσο προσποιείσαι πως δεν τις βλέπεις. Κι είναι οι πληγές αυτές εστίες μόλυνσης, ευαίσθητα πεδία, που αν τις παραβλέπεις η επιλέγεις να τις ξεπεράσεις επιφορτιζόμενος από ευαισθησία με ξένες δυστυχίες, θα κακοφορμίσουν. «Η απόλυτη ταύτιση με αρρώστους η συγγενείς εκλιπόντων ίσως να ευθύνεται» Και βέβαια ευθύνεται. Πως θα μπορούσε να διατεθεί χωρίς να πληρώσει το αντίτιμο Αφού «πάντα ταυτιζόμουν με όλους, συγγενής του καθενός»; Ήδη υπήρχε η απόλυτη ανάγκη «Τελικά αυτό που ήθελα πάντα ήταν ένα χέρι». Με τι περίσσευμα ψυχής θα διέθετε στον περίγυρο χωρίς να εξουθενωθεί. Κι εκεί έρχεται αργά και σταθερά η συνειδητοποίηση ότι η συσσώρευση και η παθητικότητα μόνο κακό έκανε. «Όρθιοι! Δεν θα μας νικήσει ο φόβος μήτε αρπακτικά, που καραδοκούν να καταβροχθίσουν τις σάρκες μας» Κι ετοιμάζεται να δώσει τον χρόνο στον πανικό. Να πει «πως τώρα είναι η ώρα σου» μα μετά θα είναι όλες οι ώρες δικές σου. Όλη η ζωή μια μάχη. Για να φτάσει στο σημείο να αποδεχτεί πως ο εαυτός είναι ο εχθρός. Και επί τέλους καταφέρνει να συνδιαλλαγεί μαζί του. Και να καταλήξει πως υπάρχει, την ξέρει , την αναγνωρίζει, μα εκείνη είναι το αφεντικό. «Ξέρουμε η μια την άλλη» λέει «είσαι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου» κι αποφασίζει πως μαζί θα πορευθούν. ’Όχι εύκολη συμπόρευση. «Η Οδύνη που προκαλεί η νεύρωση ξεπερνάει τα ανθρώπινα μέτρα και όρια αντοχής» διαβάζουμε. Μα να τα αντίδοτα Να υπάρχουν μια ανάσα από εμάς. Ο χορός, η ποδηλασία, η μουσική η αγάπη για το σώμα, τα ταξίδια! Και τότε να που ανακαλύπτει πως ενώ πιστεύει πως έχεις χάσει χρόνο, ο ίδιος ο χρόνος είναι που την έχει σεβαστεί. Δεν την έχει χαρακώσει στην μορφή, έχει πάρει το αντίτιμό του, χαρακώνοντας την ψυχή της. Βγαίνει στην ζωή λοιπόν όπως ακριβώς ήταν την στιγμή που σε επισκέφτηκε η νεύρωση. Και φτάνει στις επάλξεις της ζωής με την σοφία που της έχει δώσει η οδύνη. Μπορεί τότε να δώσει συμβουλές. «Υπάρχουν ψυχίατροι και ψυχιατρίζοντες αλίμονο αν πέσεις στους δεύτερους» Που σημαίνει αφού πρώτα αποδεχτείς την κατάσταση, επιλέγεις γιατρό. Όποιον σε κάνει να νοιώσεις εμπιστοσύνη και άνεση και ζέστα. Εκεί αποφασίζεις να «ξεριζώσεις» την καρδιά σου. Και ανοίγεσαι. Και αποδέχεσαι την αγωγή που θα σου συστήσει. Για χρόνο. Πολλές φορές μεγάλο χρόνο ίσως και ισοβίως. Κατόπιν οφείλεις να αποδεχτείς τον εαυτό σου. Όπως ακριβώς είναι. Δεν τον αρνείσαι. Είναι το πολύτιμο που έχεις και οφείλεις να το διαφυλάξεις. Και αυτόν τον εαυτό βγάζεις έξω, στον κόσμο. Δεν πρέπει να διχαστείς παρουσιάζοντας άλλο πρόσωπο από αυτό που είσαι. Μετά διαλέγεις τους ανθρώπους που μπορούν να μείνουν δίπλα σου. Που με αγάπη και αμεροληψία θα σταθούν σε κάθε σου βήμα. Υπάρχουν και αυτοί. Δεν είναι όλοι «επι πληρωμεί αδελφοί του ελέους». «Ερωτευτείτε» συμβουλεύει η συγγραφέας. Κάνετε μόνο σωστή επιλογή διότι «Έτσι κι αλλιώς ο έρωτας από μόνος του πονάει» Παλέψτε την βήμα – βήμα, συμβουλεύει η φίλη μας. Έτσι κι αλλιώς και η νεύρωση έχει τα οφέλη της. Το μέγα όφελος πως σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Θα προσθέσω κι εγώ, πως σου προσφέρει και ανθρώπους που έχουν δοκιμαστεί σαν φίλοι δίπλα σου. Αυτοί είναι ο δεύτερος θησαυρός μετά την μονάκριβη και ιδιαίτερη εαυτότητά σου. Ένα βιβλίο που θα πρέπει ο κάθε ένας να το μελετήσει. Διότι τίποτε δεν είναι ξένο. Το καθετί που αφορά τον απέναντί μας, αφορά κι εμάς όσο και αν δεν θέλουμε να το αποδεχτούμε. Βένη ευχαριστώ που με το βιβλίο αυτό μου επέτρεψες να προσεγγίζω την ψυχή σου… Ελένη Στασινού. Φωτογραφία της Ελένη Στασινου.