Οι μικρές πορνες

Κρυφούς πολέμους
φυσούν τα χάδια
κι άπατες νύχτες
Πτώματα  βγάζουμε
στο σώμα
και στο μυαλό σπυριάζουμε
αναβολές

Θάλεγα
τα κορίτσια
με τα γυμνά ποδάρια
ξέρουν καλύτερα
που αναδεύουν την ζωή
ολονυκτίς
να μη σαπίσει

Κι ακόμα θάλεγα
όλα πως θαβρισκαν
το νόημα τους
αν την πομπή τους ένα βράδυ
ακολουθούσαμε.......

Όταν δεν έρχεσαι
σε επινοώ
ως σχοινοβάτης
το σχοινί της άσκησής του
Είναι που προτιμώ
επάγρυπνη την μοναξιά.....

Οι άντρες που μ΄αγκάλιασαν
βουβά γλιστρήσαν
ξέρα στην ξέρα
άμμος στην άμμο
άηχα
Πάνε οι γεύσεις φρούτων
τα φτερά
και οι δαιμονικές δονήσεις
Ολα
σε σιωπή ακατάσχετη
που λάμνει
συλλαβιστές σκέψεις.....

Τόσο βαθειά
αγαπώντας τον θάνατο
ταξείδι υπέροχο
δείχνεις ζωή
που απλώς
αναβάλλω !

Σ΄εναν ιλιγγιώδη στίχο
θα σε προσδέσω σήμερα
να μάθεις
με ποιον τρόπο
όλα τα ενδεχόμενα
μπορώ να καταργήσω......

Reversed revolution (pretty strikes pretty flame)

Κάποτε
σκουριάζουν οι λέξεις
στις στροφές των αιώνων συνήθως
όταν η Ιστορία
ορέγεται επαναλήψεις
Τότε οι ποιητές
κρεμνούν στ΄αυτιά τους ρίγανι
και βγαίνουν
μ΄ενα κοντυλοφόρο
να ξύσουν την γάνα
στην μνήμη του κόσμου.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ Γιουλα Σαρδέλη

από Ελένη Στασινου (Σημειώσεις) την Τρίτη, 18 Ιουνίου 2013 στις 4:14 μ.μ.

Αφοσιωμένη στο αγαπημένο της θέμα, τη γυναίκα, συνεχίζει να είναι η συγγραφέας Ελένη Στασινού, η οποία παρουσίασε το τελευταίο βιβλίο της "Η γυναίκα των Δελφών" το Σάββατο στις 9 μ.μ. στα Αγροκτήματα καρπουζιού "Ομορφιές και δυσκολίες" του Μήτσου Τσίγκανου στην Κυπαρισσία.
Στην εκδήλωση μίλησαν η Μαρία Πέππα εκπαιδευτικός, αποσπάσματα διάβασαν οι εκπαιδευτικοί Κατερίνα Δρούλια, Χριστίνα Στριμπάκου. Συντόνισε ο δημοσιογράφος - συγγραφέας Γρηγόρης Χαλιακόπουλος. Ακούστηκαν τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι από τη Μαρία Αντωνοπούλου και την Κατερίνα Σαμπαζιώτη.
- Πολυγραφότατη και δημιουργική εδώ και αρκετά χρόνια. Ποιο θέμα από αυτά που έχετε ασχοληθεί μέχρι τώρα θεωρείτε ότι σας ταιριάζει περισσότερο; "Αν πιστέψουμε πως ο συγγραφέας σε όλη του τη ζωή γράφει το ίδιο βιβλίο, θα έλεγα πως το θέμα μου είναι η Γυναίκα. Οχι η κάθε γυναίκα.  Μα εκείνη, που ασχέτως ηλικίας, τόπου, επαγγέλματος, νοημοσύνης, περιβάλλοντος, επιθυμεί να είναι μια δυνατότητα. Δεν υπάρχει τίποτε πιο μονότονο και καταθλιπτικό, από τον χαρακτηρισμό του καταπληκτικού αυτού πλάσματος, με επίθετα που θυμίζουν άλλες εποχές. Δεν θα περάσω στο άλλο άκρο, (έτσι κι αλλιώς αποτυχημένο σαν απόπειρα), θα μείνω στην επιθυμία του να ζήσει την περιπέτεια της ζωής με επιλογές που δεν υπαγορεύτηκαν από κάπου η κάποιον.                                                                                                                                                                       Η ηρωίδα λοιπόν στα βιβλία μου, θα ζει τις διάφορες περιόδους ενηλικίωσής της, σαν ηθοποιός που αλλάζει ρόλους. Ετσι θα τη δούμε σα δεκατριάχρονη πόρνη κουρασμένη από τη ζωή που οι συνθήκες και οι σοφοί ενήλικες της επέβαλλαν, να λαχταρά την ήρεμη ευτυχία με τον άντρα που την αγάπησε (στην «Αγία Πόρνη»). Αργότερα θα την βρούμε να παίζει πέντε διαφορετικούς ρόλους γυναικών ψάχνοντας την προσωπική ολοκλήρωση έξω πάλι από τον εαυτό της (στην "Οντισιόν"). Στους «Δήθεν» κουρασμένη από τον έγγαμο βίο να ξαναπιάνει τις αλάνες διεκδικώντας με αυθάδεια και αποφασιστικότητα την θέση που ποτέ δεν είχε, για να γίνει εξ αρχής θύμα σωματεμπορίας μα αυτή την φορά με ολοκληρωμένη την διάθεση της ανταρσίας (Νύχτες υποταγής). Μέχρις ότου την βρούμε να δικαιώνει την εικοσιπεντάχρονη λογοτεχνική της ωρίμανση, φτάνοντας στην πηγή της γνώσης και της σοφίας … Μέσα απ’  όλη αυτή την διαδικασία, η ηρωίδα ωριμάζει ως γυναίκα. Της απομένουν μερικά στάδια ακόμη. Να ωριμάσει σαν πολιτική συνείδηση. Και τέλος να ωριμάσει σαν άτομο - τμήμα αναπόσπαστο ενός συνόλου". 
- Η γυναίκα των Δελφών δίνει τα δικά της μηνύματα για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Αυτό έγινε σκόπιμα ή προέκυψε μέσα στη διαδικασία της γραφής; "Η "Γυναίκα των Δελφών" σκιαγραφεί ακριβώς μια εποχή, δρώντας αντίθετα απ’ όλα όσα επέβαλλε η εποχή αυτή. Οπως ανέφερα πιο πάνω η διαδικασία ωρίμανσης του ήρωα είναι αναμενόμενη και επιβεβλημένη θα έλεγα, εφόσον συγγραφέας και ήρωας, έχουν τη μαγική αμφίδρομη σχέση της άμεσης αλληλεξάρτησης. Αυτή η σχέση είναι τόσο βαθιά και ουσιαστική που μπορούν τα δυο μέρη τόσο να μεγαλουργήσουν συνεργαζόμενα, όσο και να αλληλεξοντωθούν, αν έρθουν σε αντιπαλότητα. Σε προσωπικό επίπεδο, σπάνια θα οδηγηθώ από τις επιθυμίες της ηρωίδας μου. Συνήθως, την οδηγώ σε σημεία που και η ίδια νιώθει ικανοποιημένη. Της περνώ, κραυγές και βουλήσεις αρχέγονων γυναικών που αφανίστηκαν στην προσπάθειά τους να υπάρξουν, ώστε σαν κατόπιν την  οδηγώ προς το φως, νιώθει μαζί μου ικανοποιημένη. Αρα ναι μπορώ και στην πλειονότητα χειραγωγώ την ηρωίδα μου, ώστε να αποτελέσει παραδείγματα συμπεριφοράς στην Ελληνίδα αναγνώστρια… Θα ομολογήσω πως βαθύτερος στόχος μου είναι η γυναίκα να καταλάβει πως η έννοια της «Αυτοθυσίας» είναι ένας καλά κατασκευασμένος μύθος, που έχει ως αποτέλεσμα να στήνει κοινωνίες ανισότητας, που θα αποτελούνται από δυστυχείς γυναίκες οι οποίες «θυσιάστηκαν» για παιδιά,  που θα γίνουν με την σειρά τους δυστυχή άτομα, σε μια νευρωσική κοινωνία"... 
- Τι ρόλο θεωρείτε πως έπαιξε στη συγγραφική σας δεινότητα, η καταγωγή σας και η σχέση σας με την επαρχία; "Γεννήθηκα στην Πάτρα, από μητέρα του νερού και πατέρα που γεννήθηκε στην Αιτωλοακαρνανία. Τα νερά της παιδικής μου ηλικίας, ρέουν υποδόρεια στις ηρωίδες μου, ως αεικίνητες, ευέλικτες, νευρικές διαθέσεις, ως μη στατικά στοιχεία, που οδηγούν σε εξελίξεις, λύσεις, η απλώς αισιόδοξες προοπτικές. Τα βουνά και η πέτρα της Αιτωλίας και Ακαρνανίας, χαρίζουν τη στερεότητα, τη ντομπροσύνη, τη διάθεση της κατά μέτωπο πάλης των γυναικών μου. Αυτά σχετικά με την καταγωγή στην στενότερη έννοια. Αν το ευρύνουμε λίγο, σαν Ελληνική καταγωγή, επιθυμώ να πλάθω ηρωίδες που ασχέτως των αναγκαστικών προσμείξεων μέσα στον χρόνο, διατηρούν τα χαρακτηριστικά της φυλής μου, απαλλαγμένα από ανάγκες πολιτικές-θρησκευτικές-πολιτισμικές που τις εξανάγκασαν σε συμπεριφορές. Ας πούμε θέλω την ευγένεια της Αθηναίας οικοδέσποινας, με το οξύ πνεύμα της εταίρας, τις ικανότητες των αυλητριδών και των χορευτριών, αλλά την παλληκαριά της Σπαρτιάτισσας. Θέλω μια γυναίκα υπερήφανη, συμπονετική, εργατική, θαρραλέα, άφοβη. Μια γυναίκα που ολοκληρωμένη θα ζει πρώτα για έναν εαυτό της που αγαπά τόσο ώστε να θέλει να τον τελειοποιεί κάθε στιγμή και μετά για όλους τους άλλους".
- Δύσκολοι καιροί για βιβλία, εσείς όμως συνεχίζετε την προσπάθεια και επανασυστήνεστε με ένα ακόμη πόνημα... Ο συγγραφέας τα καταφέρνει μόνος του ή χρειάζεται και έναν εκδοτικό οίκο πάντα κοντά του; "Σαν σε κάθε αγώνα η άθροιση δυνάμεων είναι το ιδανικό. Ετσι και στον τομέα αυτόν που όσο περνά ο καιρός γίνεται και πιο ευαίσθητος, τρωτός και διαβλητέος. Αν ένας συγγραφέας θελήσει να τα καταφέρει μόνος του, θα θεωρήσω την πράξη του ηρωϊκή (αν όχι Δονκιχωτική). Μα αν μπορέσει να εξασφαλίσει εκδότη που δεν θα τον δει σαν «τιράζ»  θα ήταν το ιδανικό. Δυο που πιστεύουν στο ίδιο όραμα αποκτούν απίστευτη δύναμη. Ο εκδότης διαθέτει τα μέσα να φτάσει το βιβλίο στις γωνιές του κόσμου αν το θελήσει. Αν όχι, απλώς θα επιβεβαιώνει ο συγγραφέας καθημερινά  μια απεχθή πραγματικότητα… Τότε λοιπόν, αυτός (ο συγγραφέας) θα είναι που πρέπει να σταθεί, πέρα και πάνω απ’ όλα και με την πίστη που περιγράφει ο Εκο: να ευτυχεί γράφοντας  διότι αλλιώς «Θα είναι ένας δυστυχής και απελπισμένος» εφ’ όσον δεν θα μπορεί να απευθυνθεί «σε έναν μελλοντικό Αναγνώστη». Στον Εναν".
- Ως μέλος της Ενωσης Ελλήνων Συγγραφέων και της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών τι βλέπετε για το μέλλον, όσον αφορά το βιβλίο; Τα πράγματα θα δυσκολέψουν κι άλλο;  "Δεν θα κάνω προφητείες για το μέλλον του βιβλίου. Εκείνο που πιστεύω είναι πως ο χρόνος οφείλει και θα κάνει ένα ξεκαθάρισμα γενικότερο. Ενθεν και ένθεν. Οσοι παρεισέφρυσαν προσβλέποντας σε οφέλη που δεν συνάδουν με το βιβλίο ως πνευματικό στήριγμα, (χρήμα, δόξα, όνομα, γνωριμίες) σιγά - σιγά, θα πάρουν την θέση που τους αρμόζει. Θα υπάρχει βεβαίως το βιβλίο που ξεκουράζει (καθώς λένε, προσωπικά θεωρώ πως βοηθά μόνο σε οκνηρία και αβουλία) όμως θα γίνουν σαφή πλέον τα όρια, ώστε να μην παραπλανάται ο νέος αναγνώστης. Θέλω να πιστεύω πως αφού κάνει τον κύκλο της η λογοτεχνία του ευπώλητου και του ληξιπρόθεσμου, το κείμενο που θα σώσει, θα αναπτύξει, θα εκ-παιδεύσει την νόηση, θα καταφέρει να κερδίσει τον χώρο του. Ας μην ξεχνάμε πως στον ορισμό της λογοτεχνίας αναφέρεται πως  «Η λογοτεχνία και το λογοτεχνικό έργο αποτελεί πηγή συνεχούς προβληματισμού και απόκτησης ιδεών». Οσο για το αν δυσκολέψουν τα πράγματα, τίποτε δεν μας εγγυάται για το αντίθετο. Τώρα όμως είναι, που οι πνευματικοί ταγοί οφείλουν να βγουν από την ασφαλή τους… ιδιαιτερότητα, ώστε να αντισταθούν με την παρουσία μα και την δημιουργία τους. Αν θεωρήσουμε πως είμαστε σε μια εποχή παρόμοια της μεταπολεμικής ένδειας, ας θυμηθούμε τα ηρωικά έργα που γεννήθηκαν κάτω από τέτοιες συνθήκες. Πρώτιστη βέβαια οφειλή, να επαναπροσδιοριστούμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, σαν Ελληνες που κάποτε καθόρισαν με την γνώση και μόνο την ροή του κόσμου". 
  Διαβάστε το άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ http://www.eleftheriaonline.gr/politismos/synentefkseis-parousiaseis/item/26794-stasinou

Delphi Dance..................Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΤΣΑΚΗΣ για την ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Η Ελένη Στασινού μιλάει για τη γυναίκα

 Η Ελένη Στασινού μιλάει για τη γυναίκα: Αφοσιωμένη στο αγαπημένο της θέμα, τη γυναίκα, συνεχίζει να είναι η συγγραφέας Ελένη Στασινού, η οποία παρουσίασε το τελευταίο βιβλίο της...

ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ

Η παρουσίαση του βιβλιου μου στην Κυπαρισσία, για μενα ήταν ένα ωραιο διάλειμμα. Εκτός από τα αναμενόμενα, κουραση-άγχος, που μπορούν να κάνουν τον πιο συγκροτημένο να διαλυθει σε άπειρα κομματια, η αγαπη που γεμίζεις από κάτι τέτοιο, μπορεί να σε κάνει να νοιώθεις πως δεν ανασαίνεις. Γιατί δεν έχεις τρόπο να επιστρέψεις ένα μέρος από αυτήν. Ηταν ομορφη βραδυά. Σεβαστικός κόσμος. Γέμισε ενα χώρο-κηπο, ολάνθιστο, που θυμιζε παλιο κινηματοθεατρο. Καποια στιγμη είδα ορθιους αλλά ευτυχως που είχαν προβλεφθει θεσεις που ανοιχτηκαν στο λεπτό. Το τι δουλειά έκαναν οι αγαπημένοι άνθρωποι εκεί κάτω δεν λέγεται. Ειναι πολύ μεγάλο δώρο για κάποιον, άγνωστοι μέχρι χτες άθρωποι, να ετοιμάζουν κάτι παρόμοιο. Πηγαίνοντας τα βρήκα όλα στημενα. Μια πόλη κινητοποιημενη. Παντου αφίσσες, παντου θεωρήθηκε ως τοπικο γεγονός. Και δικαίως εφόσον ολοι οι συντελεστές ήταν ντόπιοι. Αιστάνθηκα σαν η πόλη μου η Πάτρα, να άπλωσε αίμα γέννας μέχρι εκεί και αίφνης άρχισα να θεωρώ την πόλη, πόλη μου. Του ανθρωπους της, συντοπίτες μου. Αιφνης θελω να μαθω την ιστορία της. Να μπω στα εγκατα της γης της και να ανασκαλέψω τα παλιά μυστικά της...Στην Κυππαρισία απέκτησα ανθρωπους που θα μοιραζόμαστε εφεξης τις ζωές μας. Ειναι οι φίλοι-συγγενεις-συμπορευτές που επιβεβαιώνουν πως η αγαπη και η ανοιχτή ΑΔΟΛΗ ψυχή κάνουν θαυματα. Το θαυμα, η ΖΩΗ να συνεχίζει με απαιτήσεις ποιότητας, μεσα από ολα αυτά που συμβαίνουν γυρω μας...ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Φίλοι μου που δεν αρέσκεστε σε ευχαριστίες, εις το επανιδείν.

 Ευχαριστώ πολύ τον φίλο μου, συγγραφέα Γρηγόρη Χαλιακόπουλο, την εκπαιδευτικό Μαρία Πέππα, καθηγήτρια Αγγλικών και διευθύντρια του 1ου Δημοτικού Σχολείου Κυπαρισσίας.Την φιλόλογο Κατερίνα Δρούλια και την καθηγήτρια Ιταλικών Χριστίνα Στριμπάκου. Πολλά ευχαριστώ στις πανέμορφες μαθήτριες της Β' τάξης του Λυκείου Κυπαρισσίας Μαρία Αντωνοπούλου και Κατερίνα Σαμπαζιώτη, που με την συνοδεία πιάνου από τον καθηγητή του Δημοτικού Ωδείου Τριφυλίας Νίκο Παπαδήμο, τραγούδησαν τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Επισης πολά ευχαριστώ στην Giula Sardeli και τον κύριο Μπουρα για την προβολη μας στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Μα και ενα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ απο την ψυχη μου, οφείλω στους φίλους και τις φίλες που με τιμησαν με την παρουσία τους ερχόμενοι από Αθηνα, Ευβοια, Ολυμπία.... Kiki Taipliadou, Maraki Zouganelaki, Μαρία Λεμεσσού, Αντώνη και Μαργαρίτα Γραμμένου, Ιουλια Τασιγιώργου. Την Anda Metaxatou με τον Κωστή Δοσίου. Τον πανέμορφο Ολυμπιο Θανάση με την βιβλικη του παρουσία και την θεϊκη του ανωτερότητα. Τον αγαπημενο μου συνθετη του τελειου φιναλε της Βραδυάς Γιάννη Τσατσάκη, την Μαρία Μεταξάτου φιλη - κλειδί της καρδιας μου. Και τους κρυφούς αγαπημενους της Κυπαρισσίας.... Σας ευχαριστώ ολους.